عبدالله بن حسن مثنی، به اسناد خود از پدران گرامی‏اش، که درود خداوند بر آنان باد، چنین نقل می‏کند:
ابوبکر عزم خود را بر گرفتن فدک از فاطمه (سلام الله علیها) جزم کرد. چون به سمع و نظر حضرت رسید، روسری بر سر افکند و خود را در چادری پیچیده، با گروهی از زنان قومش، در حالی که خدمتکاران پای در رکاب بودند، به جانب مسجد در راه شد. حضرت در حالی که خود را سخت مستور داشته بود، همچون پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) - بدون هیچ کاستی - قدم از قدم برمی‏داشت، تا این که بر ابوبکر وارد شد. ابوبکر در مسجد نشسته بود و گروهی از مهاجرین و انصار بر گردش حلقه زده بودند. برای دور ماندن آن حضرت از نگاه نامحرمان، مستوره‏ای در مسجد آویخته شد و حضرت در پس پرده قرار گرفتند.
آنگاه فاطمه زهرا(سلام الله علیها) صدای خود را به ناله دلخراشی بلند کرد. مسجد لرزید و حاضران به گریه افتادند. سپس لختی سکوت کرد تا مجلس از جنب و جوش باز ایستد. چون فریادها و همهمه‏ها به سکوت گرایید، کلام خود را با سپاس و ستایش از خداوند و درود بر رسول خدا و پدر بزرگوار خود آغاز نمود. دیگر بار، ناله‏ها به اوج خود رسید. با برقراری آرامش مجدد حضرت خطبه مشهور فدکیه را ایراد فرمود(323).