از حضرت زینب (سلام الله علیها) دخت گرامی علی (علیه السلام) روایت شده که فرمود:
چون ابوبکر بر آن شد که فاطمه (سلام الله علیها) را از فدک و عوالی ممنوع و محروم سازد (و کار از کار گذشت) و فاطمه (سلام الله علیها) از این که ابوبکر فدک را باز پس دهد، ناامید گشت، به سوی قبر پدرش رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) رفت و خود را به روی قبر انداخت و از اعمالی که آن قوم در حق وی انجام داده بودند به آن حضرت شکوه نمود، و آن قدر گریست تا تربت قبر شریف با اشکهای حضرتش تر شد، و زاری و شیون سر داد، و در پایان آن همه شیون عرضه داشت:
همانا پس از تو خبرها و غوغایی به پا شد که اگر بودی این همه گرفتاری و دشواری رخ نمی‏داد. ما به مانند زمینی که از باران محروم بماند، تو را از دست داده‏ایم، و در قوم تو اختلال پدید آمده و شاهد باش که دست از ایمان شسته‏اند. جبرئیل پیوسته با آوردن آیات مونس ما بود. و تو از ما پنهان شدی و با رفتن تو تمام خیرات از ما پوشیده گشت. تو ماه درخشان و نور پرفروغی بودی که از تو کسب نور می‏شد، و از جانب خدای باعزت کتاب بر تو نازل می‏گشت. پس از پیامبر، مردانی با چهره‏های درهم و خشن با ما رو به رو شدند و به ما توهین و استخفاف نمودند، و تمام خیرات به تاراج رفته است. آن کس که به ما خانواده ستم روا داشته، به زودی خواهد دانست که روز قیامت به چه سرانجام شومی دچار خواهد شد. ما با مصایبی رو به رو شدیم که هیچ کس از مخلوقات، چه عرب و چه عجم، بدان گرفتار نیامده است. ما تا زنده‏ایم و تا چشمانمان باقی است در سوگ فقدان تو می‏گرییم و از دیدگانمان سرشک غم می‏باریم(336).