در چند حدیث از طریق شیعه و اهل سنت آمده که اسماء می‏گوید:
فاطمه زهرا(سلام الله علیها) در هنگام وفات خود به من فرمود: مادر جان! من از این وضعی که درباره حمل جنازه زنها مرسوم است شرم می‏کنم و خوش ندارم که جنازه زنان را روی تخته‏ای می‏گذارند و پارچه‏ای روی آن می‏اندازند و پستی و بلندیهای بدن او برای بیننده آشکار است.
اسماء می‏گوید: بدو عرض کردم: من چیزی را که در حبشه دیده‏ام، هم اکنون ترتیب داده نزد شما می‏آورم و نشانت می‏دهم.
سپس چند عدد چوب‏تر و تختی آوردم و آن چوبها را خم کرده، دو طرف آن را بر کنار تخت بسته و چادری روی آن کشیدم. فاطمه (سلام الله علیها) که آن را دید خوشحال شد و تبسم کرد.
اسماء گوید: از روزی که رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) از دنیا رفته بود، تا به آن روز، تبسم بر لبان دختر پیغمبر را ندیده بودم(341).
در روایتی دیگر است که فرمود: چه چیز خوب و نیکویی است، که بدان وسیله جنازه زن از مرد تشخیص داده نمی‏شود(342).
و در حدیثی است که فرمود: اصنعی لی مثله استرینی سترک الله من النار(343)؛ برای من نیز یک چنین چیزی را درست کن و مرا مستور کن، خدایت از آتش دوزخ مستور دارد(344).