در روز آخر حیات، حضرت فاطمه (سلام الله علیها) گاه نشسته و گاه ایستاده به طرف محلی که در خانه برای شست و شو وجود داشت و در آن آب جمع شده بود، رفت و شروع به شستن لباسهای اطفال با دستهای لرزان خود کرد. آن گاه یک یک کودکان را فرا خوانده و شروع به شست و شوی سر آنان با آب و گل سر شور نمود؛ زیرا که چیزی جز گل سر شور نیافته بود.
علی(علیه السلام) در این هنگام به منزل وارد می‏شود که همسر عزیزش بستر بیماری را ترک کرده و به انجام اعمال خانه مشغول است. هنگامی که به وی نگاه کرد، در خویش رقت قلبی احساس نمود که وی با این حالت بیماری چگونه و چرا مشغول انجام کارهای مشکلی است که در موقع سلامت آنها را انجام می‏داد؟ پس تعجبی ندارد که از او علت بلند شدن از بستر و پرداختن به آن کارها را با وجود بیماری سؤال کند؟
ولی حضرت صدیقه(سلام الله علیها) با صراحت پاسخ داد: چون امروز آخرین روز عمر من است، خود برخاستم تا سر و لباس کودکانم را بشویم؛ زیرا که آنان به زودی یتیم گردیده و بدون مادر خواهند شد