نابکاران و کوردلانی که می‏خواستند علی(علیه السلام) را به بیعت با خلیفه وادارند، آمده بودند تا او را به زور از خانه‏اش بیرون ببرند. علی بیرون نرفت، زهرا پیش آمد و با ضربات مغیره و قنفذ نقش زمین گشت و با بدنی مجروح در بستر بیماری قرار گرفت. و سرانجام زینب به سوگ مادر نشست(350).
زهرا(سلام الله علیها) چون در بستر مرگ قرار گرفت، به دختر پنج ساله‏اش وصیت کرد: هرگز از دو برادرت جدا مشو. پیوسته با آنان باش و از آنان نگهداری کن. برای آنها به جای من مادر باش(351).
زینب به چشم خود دید که چگونه پدرش جسم پاک مادر را غسل داده و چگونه اشک می‏ریزد، چه سان ناتوان شده و از خدا صبر و بردباری می‏طلبد؟!
هنگام دفن مادر، که به نظر می‏رسد در خانه انجام گرفت، با چشم تیزبین می‏دید که زهرا را زیر خاکها پنهان می‏کنند، و با یاد نمودن رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) از ستم امت و ستمگران ریاست طلب شکوه می‏کنند(352).
زینب با دیدن چنین مناظری رو به سوی قبر پیامبر کرد و گفت: با مرگ مادر جای خالی تو برای ما محقق شد، و دیگر دیدار ممکن نیست(353).