اسماء پس از وفات فاطمه زهرا(سلام الله علیها) گریبانش را پاره کرد و سراسیمه از خانه بیرون آمد، حسن و حسین(علیه السلام) را در بیرون خانه ملاقات کرد.
آنها گفتند: مادر کجاست؟
اسماء، سخنی نگفت. آنها به سوی خانه روانه شدند و دیدند که مادرشان رو به قبله دراز کشیده، حسین(علیه السلام) مادرش را حرکت داد. ناگهان دریافت که مادرش از دنیا رفته است به برادرش حسن(علیه السلام) رو کرد و گفت: ای مادرم! خدا در مورد مادرم به تو اجر بدهد. آجرک الله فی الوالدة.
امام حسن(علیه السلام) خود را به روی مادر انداخت، گاهی او را می‏بوسید و گاهی می‏گفت: ای مادرم! با من سخن بگو، قبل از آن که روح از بدنم خارج شود.
امام حسین(علیه السلام) پیش آمده و پاهای مادر خویش را می‏بوسید و می‏گفت: مادرم! من پسرت حسین هستم، قبل از آن که قلبم شکافته شود و بمیرم، با من سخن بگو(360).