در روایت ورقه آمده است:
امیرالمؤمنین(علیه السلام) فرمود: مشغول غسل دادن فاطمه (سلام الله علیها) شدم، او را در درون پیراهن، بی‏آن که پیراهنش را از تن بیرون آورم غسل دادم، به خدا قسم فاطمه (سلام الله علیها) پاک و پاکیزه بود، سپس از باقی مانده حنوط رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) او را حنوط کردم و کفن بر او پوشاندم و پیچیدم. وقتی که خواستم بندهای کفن را ببندم، صدا زدم:
ای کلثوم، ای زینب، ای سکینه، ای فضه، ای حسن و ای حسین! هلموا تزودوا من امکم؛ بیایید و از دیدار مادرتان توشه برگیرید، که وقت فراق و لقای بهشت است.
حسن و حسین(علیه السلام) آمدند و با آه و ناله می‏گفتند: واحسرتاه! لاتنطغی ابداً من فقد جدنا محمد المصطفی و امنا فاطمة الزهراء...؛ آه! چه شعله حسرت و اندوهی که هرگز خاموش شدنی نیست، برای فقدان جدمان محمد مصطفی(صلی الله علیه و آله و سلم) و مادرمان فاطمه (سلام الله علیها)، ای مادر حسن! و ای مادر حسین! وقتی که با جدمان ملاقات کردی، سلام ما را به او برسان، و به او بگو: ما بعد از تو در دنیا یتیم ماندیم.
امیر مؤمنان علی(علیه السلام) فرمود: انی اشهد الله انها قد حنت و انت و مدت یدیها و ضمتهما الی صدرها ملیاً؛ خدا را گواه می‏گیرم که فاطمه زهرا(سلام الله علیها) ناله‏ای جانکاه کشید و دستهای خود را دراز کرد و فرزندان خویش را مدتی به سینه‏اش چسبانید.
ناگاه شنیدم هاتفی در آسمان صدا زد: یا ابا الحسن ارفعهما عنها فلقد ابکیا والله ملائکة السماء؛ ای علی! حسن و حسین را از سینه مادرشان بلند کن، که سوگند به خدا این حالت آنها، فرشتگان آسمان را به گریه انداخت، و دوستان مشتاق دوست خود می‏باشند.
آن گاه حسن و حسین(علیه السلام) را از سینه مادرشان، بلند کرد(369).