قطب راوندی به سند معتبر از جابر انصاری چنین روایت کرده است:
رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) چند روزی گذشت که طعامی تناول نفرمود، تا آن که گرسنگی بر آن حضرت بسیار غالب شد. به حجره‏های زنان خود وارد گردید و طعامی نیافت، پس به حجره طاهره جناب فاطمه(سلام الله علیها) در آمد و فرمود: ای دخترک گرامی! آیا نزد تو طعامی هست نتاول نمایم؟ زیرا گرسنگی بر من زور آورده است.
فاطمه زهرا(سلام الله علیها) عرض کرد: نه، به خدا سوگند که طعامی نزد من نیست، جانم فدای تو باد.
چون حضرت از خانه بیرون رفت، یکی از کنیزکان فاطمه(سلام الله علیها) دو گرده نان و پارچه گوشتی از برای آن حضرت به هدیه آورد. پس فاطمه(سلام الله علیها) آن را گرفت و زیر کاسه پنهان کرد و جامه بر روی آن پوشانید و گفت: به خدا سوگند که حضرت رسالت را اختیار می‏کنم برخود و بر فرزندان خود، همه گرسنه بودند و محتاج به طعام.
پس امام حسن و امام حسین(علیه السلام) را به خدمت پدر بزرگوار خود فرستاد و آن حضرت را طلبید، چون تشریف آوردند گفت: ای پدر! بعد از رفتن شما حق تعالی طعامی از برای من رسانید و از برای تو پنهان کرده‏ام از فرزندان خود فرمود: بیاور ای دختر! چون سر برداشت، به قدرت حق تعالی آن کاسه پر از نان و گوشت شده بود.
چون فاطمه زهرا(سلام الله علیها) آن حالت را مشاهده کرد، متحیر شد. دانست که از جانب حق تعالی است. پس حمد الهی را به جای آورد و صلوات بر حضرت رسالت(صلی الله علیه و آله و سلم) فرستاد، آن طعام را به نزد آن حضرت آورد.
چون رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) آن کاسه پر از طعام را دید، شکر حق تعالی به تقدیم رسانید، پرسید: این طعام را از کجا آورده‏ای؟
فاطمه(سلام الله علیها) گفت: از نزد حق تعالی آمده است، به درستی که حق تعالی هر که را می‏خواهد بی‏حساب روزی می‏دهد.
رسول گرامی اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) امیرمؤمنان علی(علیه السلام) را طلبید. پس حضرت رسول(صلی الله علیه و آله و سلم) و امیرالمؤمنین و فاطمه و حسن و حسین(علیه السلام) و جمیع زنان آن حضرت از آن طعام تناول کردند تا سیر شدند.
فاطمه زهرا(سلام الله علیها) فرمود: آن کاسه به حال خود ماند و هیچ کم نشد تا آن که جمیع همسایگان خود را از آن سیر کردم، و حق تعالی در آن خیر و برکت بسیار کرامت فرمود(395).