کلمه طیبه، همسر سید حیدر (از اعیان علمای شیعه بوده) زنی پرهیزکار و نیک سرشت بود که ماه رجب و شعبان و رمضان را روزه می‏گرفت. یکی از شبهای رجب، مهمانان بی‏خبر بر آنها وارد شدند. آن بانوی محترمه به واسطه اشتغال زیاد، پذیرائی از افطار باز ماند، روزه‏اش را با آب باز کرد و قدری غذا برای سحر خود نگاه داشت. یکی از همسایگان مستمند، که جز از این خانواده سؤال نمی‏کرد، به در خانه آمد و تقاضای خوراک نمود. سیده به اطلاع از فقر او غذای خود را به او داد و نماز شب را خواند، مقداری آب خورد و درب اطاق را بسته، چراغ را روشن گذارد و خوابید. هنوز نخوابیده بود که دید دو زن وارد شدند، یکی کوچک‏تر است، اما مقامش والاتر است. بالای سر او نشستند، آن کوچک تر فرمود: دخترک من! با پیری و نخوردن افطار سحری چگونه روزی می‏گیری؟ عرض کرد: فقیری آمد خوراک خود را به او دادم. پرسید: اینک چه میل داری؟ گفت: اگر ممکن باشد قدری آلو و نبات و شیرینی. دو کیسه سبز یکی آلو و دیگری نبات به او دادند، هر کدام تقریباً پانصد گرم. کیسه‏ها را گرفت و آنها بیرون شدند(417).