جناب آقای شیخ عبدالنبی انصاری داراب، از فضلای حوزه علمیه قم، قضایای عجیبی دارند که برای نمونه یکی از آنها نقل می‏شود:
مدت یک سال بود که دچار کسالت شدید سردرد و سرگیجه شده بودم و در شیراز سه مرتبه و در قم پنج مرتبه و در تهران سه مرتبه به دکترهای متعددی مراجعه و داروها و آمپولهای فراوانی مصرف نموده بودم، ولی تمام اینها فقط گاهی مسکن بود و دوباره کسالت عود می‏کرد. تا این که یکی از شبها، در عین ناراحتی به سختی به منزل آیة الله بهجت که یکی از علمای برجسته و از اتقیای زمان است، برای نماز جماعت. در بین نماز جماعت حالم خیلی بد بود، طوری که یکی از رفقا فهمید و پرسید: فلانی مثل این که خیلی ناراحت هستی؟
گفتم: مدت یک سال است که این چنین هستم و هر چه هم به دکتر مراجعه نموده‏ام و دارو مصرف نموده‏ام، هیچ تأثیری نداشته.
آن آقا، که خودش از فضلا و متقین بود، فرمود: ما دکترهای بسیار خوبی داریم، به آنها مراجعه کنید.
فوراً فهمیدم و ایشان اضافه فرمود: متوسل به حضرت زهرا(سلام الله علیها) شوید که حتماً شفا پیدا می‏کنید.
حرف ایشان خیلی اثر کرد و تصمیم گرفتم متوسل شوم. آمدم در خیابان با همان ناراحتی به یکی دیگر از فضلا برخوردم که او هم حقیر را تحریص بر توسل نمود. پس به حرم حضرت معصومه(سلام الله علیها) رفتم و سپس به منزل و در گوشه‏ای تنها شروع به تضرع و توسل و گریه نمودم و حضرت زهرا(سلام الله علیها) را واسطه قرار دادم و بعد خوابیدم. شب از نیمه گذشته بود، در عالم خواب دیدم که مجلسی برقرار شد و چند نفر از سادات در آن شرکت داشتند و یکی از آنها بلند شد و برای بنده دعایی کرد.
صبح از خواب بیدار شدم سرم را تکان دادم دیدم هیچ آثاری از سردرد و سر گیجه ندارم، ذوق کردم و فوراً رفتم با حالت نشاط و خوشحالی، که مدتی بود محروم بودم، رفقا را دیدم و عده‏ای را دعوت کردم و مجلس روضه‏ای را در منزل برقرار نمودم و ان شاء الله تا پایان عمر این روضه ماهانه خانگی را خواهم داشت و اکنون که حدود هشت ماه است از این جریان می‏گذرد، الحمدلله حالم بسیار خوب و توفیقاتم چندین برابر شده و با کمال امیدواری اشتغال به درس و تبلیغ داشته‏ام و دارم(426).