امام صادق (ع) فرمودند: قومی از بنی مخزوم بودند که با علی(ع) (از طرف مادری) نسبت قوم و خویشی داشتند. روزی جوانی از آنها خدمت امیرالمؤمنین(ع) آمد و گفت: ای دایی، یکی از نزدیکانم فوت کرده و من خیلی اندوهگین شده‏ام.
حضرت فرمود: آیا دوست داری او را ببینی؟
گفت: بلی.
حضرت فرمود: ما را بر سر قبر او ببر. سپس امام (ع) خدا خواند (دعا کرد) و فرمود: ای فلانی، به اذن خدای تعالی به پاخیز. در این هنگام میت بر بالای قبر نشست، در حالی که می‏گفت: ونیه، ونیه، شالا یعنی لبیک، لبیک، ای آقای ما.
امیرالمؤمنین(ع) فرمود: این چه زبانی است؟ آیا تو از دنیا نرفتی در حالی که یک فرد عرب (زبان) بودی؟
گفت: بلی، ولی من در حالی که بر ولایت فلانی و فلانی بودم از دنیا رفتم و زبانم به زبان اهل آتش مبدل گشت.(75)