مرحوم ثقةالاسلام نوری می‏گوید: قصه مرة قیس بر احدی مخفی نیست و بسیار شایع است، و مرة قیس مردی کافری بود که صاحب اموال و حشم بسیار بود، روزی از اقوام خود درباره آباء و اجدادش سؤال کرد. آنان گفتند: علی بن ابی‏طالب(ع) از آنان هزار نفر کشته، او از مدفن حضرت امیرالمؤمنین(ع) سؤال کرد به وی گفتند: حضرت در نجف اشرف مدفون است، مرة قیس دو هزار نفر سواره و چند هزار پیاده برداشت تا به نجف رسید.
مردم آن جا مطلع شدند تا شش روز متحصن گردیدند، بالاخره کفار، موضعی از حصار را خراب کرده و داخل شدند. آن خبیث داخل روضه مطهره شد و به آن حضرت عتاب کرد و گفت: یا علی، تو پدران مرا کشتی! خواست قبر را بشکافد، ناگهان دو انگشت مبارک مانند ذوالفقار از قبر بیرون آمد و بر کمر او زد و او را دو نیمه کرد، وحشت در لشکرش افتاد و پراکنده شدند، و چون آمدند او را بردارند، دیدند سنگ سیاهی شده، پس او را آوردند در پشت دروازه نجف انداختند، و پیوسته آنجا بود که هر که به زیارت نجف می‏آمد پایی بر آن می‏زد، و از خواص این سنگ آن بود که هر حیوانی که از آنجا رد می‏شد بر آن بول می‏کرد، سپس یکی از جهال آمد و تکه سنگ را برداشت به مسجد کوفه برای سرمایه و دخل برد کاسبی کند مردم به تماشا می‏آمدند، و بهره می‏برد تا مرور زمان سنگ از هم پاشیده و متلاشی گشت، و از شیخ کاظم کاظمی نجفی صاحب شرح استبصار نقل شده که او بسیار نفرین می‏کرد در حق کسی که آن سنگ را از نجف بیرون برد.(313)