روزی علی(ع) برای احقاق حق خود فرموده پیغمبر (ص) را من کنت مولاه فعلی مولاه.
هر آن کس که باشم منش یار و دوست - پسر عم من یار و مولای اوست.
شاهد مقال آورد و دوازده نفر از انصار فرموده او را تصدیق کردند که پیغمبر(ص) چنین سخنی درباره شما فرمود، انس ابن مالک هم که در روز عید غدیر خم حضور داشته و اتفاقاً آن روز هم در میان این عده انصار بود به صحت فرموده علی(ع) را شهادت نداد، علی(ع) به او فرمود: ای انس تو چرا شهادتم ندادی و گفته مرا تصدیق نکردی با این که تو هم مانند دیگران فرموده پیغمبر را استماع کرده بودی. عرض کرد: یا علی(ع) من اکنون پیر شده‏ام و سخنی که می‏گویی و از من گواهی می‏طلبی را از خاطر برده‏ام.
علی(ع) از سخن آن پیر شریر متأثر شده او را نفرین کرد: پروردگارا اگر این بیچاره دروغ می‏گوید وی را به پیسی مبتلا کن که هیچ گاه عمامه آن را مستور نکند (پروردگارا ما را به نفرین علی و اولاد علی علیهم السلام گرفتار مفرما) طلحه گفته: خدا گواه است پس از این، میان دو چشم او را دیدم که لکه پیسی فراگرفته بود.(243)