علامه امینی از روز اول که به نجف آمدند تصمیم گرفتند، بر این که نسبت به وجوه شرعیه و سهم امام(ع) و یا سایر وجوهات دخالت نکرده و از آن راه امرار معاش نکنند.
می‏فرمودند: من هنگامی که به نجف آمدم یک مقداری پول داشتم، بعداً تمام شد و در نجف رسم بود افرادی که از هر شهری می‏آمدند، اسامی آنها به وسیله نماینده آن شهر یادداشت می‏شد تا اگر پولی از آن شهر برای آقا فرستاده شد، بین طلاب آن شهر تقسیم گردد. این آقا آمد پیش من و به من گفت: من اسم شما را نوشتم و شما از ماه آینده این‏قدر از من حقوق می‏گیرید. ولی شما بایستی از یکی از این مراجع اجازه بگیرید که به این مرحله رسیده‏اید که می‏توانید صرف وجوهات نمایید.
من از این موضوع خیلی ناراحت شدم و به حرم مطهر امیرالمؤمنین(ع) مشرف شدم و عرض نمودم: یا علی، من آمده‏ام در جوار شما و درس می‏خوانم، مرا به این و آن محتاج مکن. اگر می‏توانی مرا بپذیری و قبول کنی و تأمین نمایی، من هم می‏مانم و شما را خدمت می‏کنم. ایشان می‏فرمودند: از آن لحظه تا هنگام بازگشت از نجف، حقوق شرعیه و وجوهات از کسی نگرفتم.(291)