پیغمبر اکرم (ص) در منزل خود بود و علی(ع) هم حضور داشت، همان دم جبرییل آمده وحی الهی آورد، رسول خدا سر مبارک خود را روی پای علی(ع) گذاشت و سر برنداشت تا هنگامی که آفتاب غروب نمود، علی(ع) که نماز عصر را به جا نیاورده بود بی‏اندازه پریشان شد، زیرا نمی‏توانست سر پیغمبر را از روی زانوی خود بردارد و نمی‏توانست نماز را به طور معمول به جا آورد چاره‏ای نداشت جز این که همچنان که نشسته است یا اشاره رکوع و سجود را به عمل آورد.
پیامبر پس از آن که از آن حالت به خود آمد به علی(ع) فرمود: نماز عصرت قضا شد. عرض کرد: چاره‏ای جز این نداشتم زیرا حالت وحیی که برای شما پیش آمده بود، مرا از انجام وظیفه بازداشت.
رسول خدا(ص) فرمود: اینک از خدا بخواه تا خورشید را به جای اول برگرداند تا نمازت را به وقت خودش به جای آوری، زیرا خدا دعای تو را مستجاب می‏کند، برای این که از خدا و رسول او اطاعت کردی. علی(ع) حسب الأمر از خدا چنان درخواستی کرد دعای او مستجاب شد و خورشید به محلی آمد که بشود نماز عصر را خواند، علی(ع) نماز عصر را در وقت خود به جای آورد، آن‏گاه خورشید غروب نمود. اسما گوید: سوگند به خدا هنگامی که خواست غروب کند صدایی اره مانند که بر چوب کشیده می‏شود از آن به گوش ما رسید.(27)