امام حسین(ع) می‏فرماید:روزی پیش علی(ع) نشسته بودیم و در آن جا درخت انار خشکی بود. عده‏ای از دشمنان حضرت وارد شدند که در بین آنها از دوستداران او نیز بودند. آنان به حضرت، سلام کردند و امام فرمود:بنشینید.
سپس فرمود:امروز به شما معجزه‏ای نشان می‏دهم که مثل مائده در میان بنی‏اسرائیل باشد. آن گاه فرمود:به درخت نگاه کنید. درخت خشکی بود که ناگهان آب بر شاخه‏هایش جریان پیدا کرد و سبز شد و برگ آورد و میوه‏هایش تا بالای سر ما آمد.
سپس رو کرد به ما که ما از دوستدارانش بودیم، گفت: دستتان را دراز کنید و از میوه‏ها بچینید و بخورید. و ما نیز دست‏های خود را دراز کردیم و از انارها چیدیم و خوردیم. تا آن زمان میوه‏ای به خوشمزگی آن نخورده بودیم. سپس به کسانی که او را دشمن می‏داشتند رو کردند و فرمود:بچینید و بخورید.
اما آنان وقتی که دستشان را بالا بردند، انار بالا رفت و هیچ یک از آنها نتوانستند حتی یک انار بچیند! گفتند: یا امیرالمؤمنین! چرا دست آنها رسید ولی دست ما نرسید؟
فرمود: بهشت نیز همین طور است، فقط دست دوستان ما به نعمت‏های بهشتی می‏رسد، نه دست دشمنان ما.
آنان وقتی از منزل خارج شدند، گفتند: این از سحر علی بن ابی طالب، کم است.
سلمان گفت: چه می‏گویید؟ سحر است یا شما نمی‏بینید؟(84)