وقتی که امیر مؤمنان علی(ع) زمام امور خلافت را به دست گرفت، روزی در نخیله (سرزمین نزدیک کوفه) بود، پنجاه نفر از یهودیان به محضر آن حضرت رسیده و عرض کردند: ما در کتاب‏های خود دیده‏ایم که خبر داده‏اند از سنگ عظیم که نام هفت نفر از پیامبران در آن نوشته شده و آن سنگ در همین سرزمین است ولی هر چه کاوش کردیم آن را نیافتیم.
امام علی(ع) متوجه خدا شد و از درگاهش خواست که آن ریگ‏ها را از روی سنگ بردارد، ناگهان طوفانی گرفت و تمام آن ریگ‏ها را به اطراف پراکنده ساخت و در نتیجه، سنگ نمایان شد و علی(ع) به یهودیان فرمود: آن نام‏ها در آن جانب سنگ که روی زمین قرار گرفته، ثبت شده است.
آن‏ها با بیل و کلنگی که همراه داشتند، هر چه در توانشان بود کوشیدند، تا سنگ را به آن سو برگردانند، ولی از عهده این کار برنیامدند.
در این وقت امیر مؤمنان علی(ع) پیش آمد و با دست پرتوان خود، آن سنگ را به جانب دیگر انداخت، در نتیجه آن سوی سنگ که نام هفت پیامبر، در آن نوشته شده بود، آشکار شد.
یهودیان دیدند در آن، نام این پیامبران نوشته شده: نوح و ابراهیم و موسی و داود و سلیمان و عیسی و محمد(علیهم السلام جمیعاً).
همان جا و همان دم نور حقانیت اسلام بر قلبشان تابید و شهادتین را به زبان جاری کرده و قبول اسلام نمودند.(78)