سلطان سلیمان که از سلاطین آل عثمان و احداث کننده نهر حسینیه از شط فرات بود، زمانی که به کربلای معلّی می‏آمد، به زیارت امیرالمؤمنین(ع) مشرف می‏شد، در نجف نزدیکی بارگاه شریف علوی، از اسب پیاده شد و قصد نمود که محض احترام و تجلیل تا قبه منوره پیاده رود.
قاضی عسکر مفتی جماعت هم بود در این سفر همراه سلطان بود، وقتی از قصد سلطان مطلع شد، با حالت غضب به حضور سلطان آمد و گفت: تو سلطان زنده هستی و علی بن ابی‏طالب مرده است تو چگونه از جهت درک زیارت او پیاده رفتن را عزم نموده‏ای؟
(قاضی ناصبی بود و نسبت به حضرت شاه ولایت عناد و عداوت داشت) در این خصوص قاضی با سلطان مکالماتی نمود تا این که گفت: اگر سلطان در گفته من که پیاده رفتن تا قبه منوره موجب کسر شأن و جلال سلطان است تردیدی دارد به قرآن شریف تفأّل جوید تا حقیقت امر مکشوف گردد، سلطان سخن او را پذیرفت و قرآن مجید را در دست گرفته و تفألاً آنرا باز نمود و این آیه در اول صفحه ظاهر بود: فاخلع نعلیک انک بالواد المقدس طوی‏. سلطان رو به قاضی نمود و گفت: سخن تو برهنگی پای ما را مزید بر پیاده رفتن نمود پس کفش‏های خود را هم درآورده با پای برهنه از نجف تا به روضه منوره راه را طی نمود به طوری که پایش در اثر ریگ‏ها زخم شده بود. پس از فراغت از زیارت، آن قاضی عنود نمود پیش سلطان آمد و گفت: در این شهر قبر یکی از مروجین رافضی‏ها است، خوب است که قبر او را نبش نموده و به سوختن استخوان‏های پوسیده او حکم فرمایی! سلطان گفت: نام آن عالم چیست؟
قاضی پاسخ داد: نامش محمد بن حسن طوس است.
سلطان گفت: این مرد مرده است و خداوند هر چه را که آن عالم مستحق باشد از ثواب و عقاب به او میرساند، قاضی در نبش قبر مرحوم شیخ طوسی مکالمه زیادی با سلطان نمود، بالاخره سلطان دستور داد هیزم زیادی در خارج نجف جمع کردند و آنها را آتش زدند آنگاه فرمان داد خود قاضی را در میان آتش انداختند و خداوند تبارک و تعالی آن ملعون را در آتش دنیوی قبل از آتش اخروی معذب گردانید.(322)