فاطمه (س) در بستر بیماری بود که به علی (ع) گفت: ابوالحسن! من از پدرم شنیدم که می‏فرمود: اشک، خشم خداوند را خاموش می‏کند و قبر باغی از باغهای بهشت نخواهد بود، مگر هنگامی که بنده خدا گریه کند و خداوند عزیز جبار می‏داند که من با این اشک‏ها از ترس خدا می‏گریم.
علی (ع) گریست، فاطمه (س) از اشک‏های آن حضرت گرفته و بر چهره خود کشیده گفت: ای ابوالحسن! اگر غمگینی در بین امت گریه کند، خداوند آن امت را مورد بخشایش خود قرار می‏دهد. پسر عمویم! تو غمگینی و محزونی و من اشک چشم تو را به صورت می‏کشم تا مشمول رحمت خدا شوم.(242)