امیرمؤمنان (ع) فرمودند: بیماری رسول خدا (ص) شدت می‏گرفت و خطر لحظه به لحظه زندگی او را تهدید می‏کرد.
چیزی نگذشت که فریاد فاطمه (س) بلند شد و مرا به داخل فرا خواند. (سراسیمه) وارد شدم، دیدم رسول خدا (ص) در حال احتضار است و لحظات پایانی عمر خود را سپری می‏کند. با مشاهده آن صحنه به سختی گریستم و خودداری از گریه به هیچ وجه ممکن نبود.
پیامبر خدا (ص) فرمود: علی! گریه برای چیست؟ اینک زمان گریستن نیست، که لحظه فراق و جدایی بین ما فرا رسیده است. برادر! تو را به خدا می‏سپارم. پروردگارم مرا به سرای جاوید فرا خوانده و جوار لطف و رحمت خویش را برایم برگزیده است. (من از این بابت اندوهی به دل ندارم بلکه) گریه و اندوه بی پایان من بر تو و فاطمه (س) است. و (گویا می‏بینم) پس از من او را به شهادت می‏رسانند و مردم در ظلم و تعدی بر شما همدل و هماهنگ گردند!
شما را به خدا سپردم و از او خواستم که شما را در حفظ و پناه خود بپذیرد او نیز پذیرفت و شما همچنان ودیعه من، نزد پروردگار خواهید بود.(40)