فرات بن ابراهیم از ابن عباس روایت کرده است که گفت: زمانی که حضرت امیرالمؤمنین (ع) را ضربت زدند، بر مصلای خود نشسته سر خود را بر زانوی خود گذاشته بود گفت: ایها الناس من سخنی می‏گویم بشنوید، هر که خواهد ایمان بیاورد و هر که خواهد کافر شود، شنیدم از رسول خدا(ص) می‏فرمود: چون علی بن ابی طالب (ع) از دنیا بیرون رود، خصلتی چند در میان امت من ظاهر شود که خیری در آنها نباشد.
گفتم: آن خصلت‏ها کدام است یا رسول الله؟
فرمود: امانت در میان مردم کم شود و خیانت بسیار شود، حیا از میان مردم برخیزد که مردم در حضور یکدیگر زنا کنند و پروا نکنند، بعد از آن نکبتی در میان مردم حادث شود که کار بر همه مردم تنگ شود، به درستی که تا علی در میان مردم است زمین از من خالی نیست، علی به منزله پوستی بر روی گوشت من است، علی به منزله رگ و استخوان من است، علی برادر و وصی من در اهل من و جانشین من است در میان قوم من، به وعده‏های من وفا می‏کند، ادا کننده قرض من است، علی در شدت‏ها مرا یاری کرد، برای من با کافران جنگ کرد، در وقت نزول وحی‏ها حاضر بود نزد من، با من طعام‏های بهشت را تناول نمود، مکرر جبرییل با او آشکارا مصافحه کرد، گواه گرفت جبرییل مرا که علی از پاکان و معصومان و نیکوکاران است، من می‏گیرم شما را ای گروه مردم تا علی (ع) در میان شماست بر شما امری مشتبه نیست، چون علی از میان شما برود مصداق این آیه ظاهر می‏شود
لِیَهْلِکَ مَنْ هَلَکَ عَنْ بَیِّنةٍ(393)