اسماء پس از وفات فاطمه زهرا(س) گریبانش را پاره کرد و سراسیمه از خانه بیرون آمد، حسن و حسین(ع) را در بیرون خانه ملاقات کرد.
آنها گفتند: مادر کجاست؟
اسماء، سخنی نگفت. آنها به سوی خانه روانه شدند و دیدند که مادرشان رو به قبله دراز کشیده، حسین (ع) مادرش را حرکت داد. ناگهان دریافت که مادرش از دنیا رفته است، بر برادرش حسن(ع) رو کرد و گفت: حسن جان! خدا در مورد مادرم به تو اجر بدهد.
اَجْرَکَ اللّهُ فِی الْوالِدَةِ.
امام حسن (ع) خود را به روی مادر انداخت، گاهی او را می‏بوسید و گاهی می‏گفت: ای مادرم! با من سخن بگو، قبل از آن که روح از بدنم خارج شود.
امام حسین (ع) پیش آمده و پاهای مادر خویش را می‏بوسید و می‏گفت: مادرم! من پسرت حسین هستم، قبل از آن که قلبم شکافته شود و بمیرم، با من سخن بگو.(247)