میان عثمان و علی (ع) سخنی رد و بدل شد و عثمان گفت: چه کنم که قریش شما را دوست نمی‏دارند زیرا به روز بدر هفتاد تن از ایشان را که چهره‏هایشان چون شمش طلا بود کشتید و بینی‏های آنان پیش از لب‏هایشان به خاک در افتاد!
همچنین روایت شده است که چون مردم کارهای عثمان را بر او خرده گرفتند برخاست و در حالی که به مروان تکیه داده بود برای مردم سخنرانی کرد و چنین گفت:
همانا هر امتی را آفتی است و هر نعمتی را بلایی؛ آفت این امت و بلای این نعمت قومی هستند که بسیار عیب جویند و خرده گیر. برای شما، در ظاهر، آنچه را دوست می‏دارید آشکار می‏سازند و آنچه را خوش نمی‏دارید پوشیده و نهان می‏دارند، سفلگانی همچون شتر مرغ که از نخستین بانگ کننده پیروی می‏کنند.
آنان همان چیزی را بر من خرده می‏گیرند که بر عمر خرده می‏گرفتند و او آنان را زبون ساخت و در هم کوبید و حال آن که نصرت دهندگان من نزدیک‏ترند و افراد نیرومندتری در اختیار دارم. مرا چه مانعی است که نتوانم در اموال افزون از نیاز هر چه می‏خواهم انجام دهم!(195)