علی (ع) همه این رنج‏ها را برای خدا تحمل می‏کرد و به نخلستان می‏رفت و ناله می‏کرد تا دشمن از آه و سوز او با خبر و بر اسلام جری‏تر نشود و شنیدید که زمانی بر سر چاه می‏رفت و در آنجا درد دل می‏کرد.
آن روز که فاطمه (س) از دنیا رفت و امام به دفنش پرداخت همه اسرا دل را در یک جمله کوتاه، خطاب به پیامبر (ص) فرمود: و ستنبئک بتظافر امتک علی هضمها(283) ای رسول خدا (ص) دخترت فاطمه (س) به تو خبر خواهد داد که امت تو بر خرد و نابود کردن او چگونه همدست شده‏اند، فاحفها السؤال و استخبرها الحال. از او در این مورد سؤال کن و از او در این زمینه خبر بگیر.
فاطمه (س) پس از وفات پیامبر در مورد رنج‏های علی (ع) در خطبه‏ای فرموده بود: او این رنج‏ها را برای خدا می‏کشید و در آن خشنودی خدا و پیامبر را جستجو می‏کرد.(284)