محمد بن عمر بن علی از پدرش از جدش (امیرالمؤمنین) علیه السلام روایت کرده که آن حضرت فرمود: چون آیه اذا جاء نصر الله و الفتح آن گاه که یاری خدا و فتح فرا رسد... بر پیامبر (ص) نازل شد به من فرمود: ای علی به تحقیق نصر خداوند و فتح فرا رسیده، پس هرگاه که دیدی مردم دسته دسته در دین خدا وارد می‏شوند (و به آیین خداوندی می‏گرایند) پس به حمد پروردگارت تسبیح کن و از او آموزش بخواه که خداوند پذیرنده توبه است.
ای علی، خداوند جهاد را در فتنه‏ای که پس از من رخ می‏دهد بر مؤمنین واجب نموده چنان که جهاد با مشرکین را در رکاب من بر آنان واجب ساخته بود.
عرض کردم: ای رسول خدا، آن فتنه‏ای که خداوند جهاد درباره آن را بر ما واجب نموده کدام است؟
فرمود: فتنه گروهی که شهادت به لا اله الا الله و اینکه من رسول خدا هستم می‏دهند با این حال مخالف سنت من و طعنه زننده در دین من هستند.
عرض کردم: ای رسول خدا چرا باید با آنان بجنگیم، در حالی که شهادت به لا اله الا الله و رسالت الهی شما می‏دهند؟
فرمود: به جهت پدید آوردن مسایل بی سابقه و بدعت گزاری در دین، و جدا شدنشان از فرمان من، و حلال شمردن ریختن خون عترت من.
عرض کردم: ای رسول خدا، شما شهادت را به من مژده فرموده بودی، از خدا بخواه که در این باره برای من شتاب کند.
فرمود: آری، به تو مژده شهادت داده بودم، پس چگونه خواهی بود آن زمان که محاسنت از خون سرت رنگین شود؟ - و با دست اشاره به سر و ریش من نمود.
عرض کردم: ای رسول خدا، حال که چنین مژده‏ای به من دادی، (302) دیگر جای صبر نیست بلکه جای مژدگانی و سپاس است.
فرمود: آری، پس خود را برای جنگ و درگیری آماده ساز، که تو با امت من جنگ خواهی نمود.
عرض کردم: ای رسول خدا راه پیروزی (بر آنان) را به من بنما.
فرمود: چون گروهی را دیدی که از هدایت به سوی گمراهی رو کرده‏اند، پس با آنان به جنگ بر خیز (که پیروزی از آن توست)، زیرا که هدایت از جانب خدا، و گمراهی از سوی شیطان است.
ای علی، همانا هدایت، پیروی فرمان خداست نه پیروی از هوای نفس و دلخواه خود، و گویا با گروهی رو به رو هستی که قرآن را تأویل و توجیه نموده، و به شبهات (و مسایل قابل توجیه و چند پهلو) چنگ زده، و شراب را به نام آب انگور، و کم فروشی را با (ادای) زکات، (303) و رشوه را به نام هدیه و پیش کش حلال می‏شمرند.
عرض کردم: ای رسول خدا، این مردم چگونه‏اند؟ آیا مرتد و برگشتگان از دین‏اند یا اهل فتنه و آزمایش؟
فرمود: آنان اهل فتنه‏اند، متحیر و سرگردان در آن گردش می‏کنند تا عدل گریبانگیرشان شود.
عرض کردم: ای رسول خدا، عدل از جانب ما یا از سوی غیر ما؟
فرمود: بلکه از جانب ما، خداوند (دین را) به دست ما گشوده، و به دست ما پایان بخشد، و به واسطه ما خداوند میان دل‏ها پس از شک آوری مهر و دوستی انداخت، و به واسطه ما نیز میان دل‏ها پس از فتنه مهر و دوستی اندازد.
عرض کردم: سپاس خدا را بدان چه که از فضل خویش به ما ارزانی داشته است.(304)