چون روح مقدس حضرت امیرالمؤمنین (ع) از جسد مطهرش مفارقت نمود، از خانه حضرت صدای شیون بلند شد مانند روزی شد که رسول خدا (ص) از دنیا رفته بود. چون شب تاریک شد، آفاق آسمان متغیر شد، زمین لرزید، صداهای تسبیح و تقدیس از میان هوا به گوش مردم رسید، می‏دانستند که صداهای ملایکه است. صدای گریه و نوحه و مرثیه جنیان را می‏شنیدند.
محمد بن الحنفیه (ره) گفت که: چون برادرانم امام حسن و امام حسین (ع) مشغول غسل شدند، حضرت امام حسین (ع) آب می‏ریخت و حضرت امام حسن (ع) غسل می‏داد، احتیاج نداشتند به کسی که جسد آن حضرت را بگرداند، هر طرف را که می‏شستند جسد مطهرش می‏گردید و طرف دیگر ظاهر می‏شد، بویی خوش‏تر از مشک و عنبر از جسد مبارکش می‏شنیدند.
چون از غسل فارغ شدند، حضرت امام حسن (ع) صدا زد که: ای خواهر بیاور حنوط جدم را، پس زینب (س) مبادرت نمود حنوط را آورد، چون حنوط را گشودند جمیع کوفه از بوی آن خوش بو شد. پس آن حضرت را در پنج جامه کفن کردند، چون بر تابوت گذشتند پیش تابوت را جبرییل و میکاییل برداشتند، و عقب آن را امام حسن و امام حسین (ع) برداشتند.(433)