اینک به روایت سلیم بن قیس باز می‏گردیم: سپس علی (ع) وارد خانه خود شد، عمر به ابوبکر گفت: کسی را نزد علی (ع) بفرست تا بیاید و بیعت کند، زیرا کار خلافت بدون بیعت علی (ع) سامان نمی‏یابد، اگر او با ما بیعت کند، به او امان خواهیم داد.
ابوبکر شخصی را نزد علی (ع) فرستاد و توسط او پیام داد که دعوت خلیفه رسول خدا (ص) را اجابت کن. قاصد ابوبکر نزد علی (ع) آمد و پیام او را ابلاغ کرد، علی (ع) به او فرمود: شگفتا! چقدر زود رسول خدا (ص) را تکذیب کردید، ابوبکر و اطرافیان او می‏دانند که خدا و رسول خدا (ص) غیر مرا خلیفه خود قرار نداده‏اند.
قاصد، گفتار علی (ع) را به ابوبکر ابلاغ کرد.
ابوبکر گفت: این بار برو و به علی (ع) بگو: دعوت امیرمؤمنان (ابوبکر) را اجابت کن.
قاصد نزد علی (ع) آمد و پیام ابوبکر را ابلاغ کرد.
علی (ع) فرمود: شگفتا! هنوز چندان از عهد رسول خدا (ص) نگذشته که آنها فراموش نمایند. سوگند به خدا او (ابوبکر) می‏داند که این اسم برای احدی جز من، شایستگی ندارد، همانا رسول خدا (ص) به او امر کرد که به عنوان امیرمؤمنان بر من سلام کند، و او یکی از هفت نفر است که از طرف پیامبر به این کار مأمور شدند، او رفیقش (عمر) در میان هفت نفر از رسول خدا (ص) پرسیدند: آیا دستور از طرف خدا و رسولش است؟!
پیامبر (ص) فرمود: نعم حقاً من اللّه و رسوله انّه امیرالمؤمنین و سید المسلمین و صاحب لواء الغر المحجلین یقعده اللّه عزّوجلّ یوم القیامة علی الصراط فیدخل اولیائه الجنّة و اعدائه النّار. آری، از طرف خدا و رسولش حق است که علی (ع) امیرمؤمنان و سرور مسلمین و پرچمدار افراد درخشنده و نورانی می‏باشد، خداوند در روز قیامت، او را بر پل صراط می‏نشاند، و آن حضرت دوستان خود را به سوی بهشت، و دشمنانش را به سوی دوزخ روانه می‏کند.