چون صدای وحشت‏انگیز شهادت علی (ع) در کوفه منتشر شد، مردان و زنان از خانه‏ها به سوی مسجد دویدند، چون به مسجد رسیدند دیدند که حضرت امیرالمؤمنین (ع) سرش در دامان امام حسن (ع) است، با آنکه جای ضربت را محکم بسته‏اند خون می‏ریزد و گلگونه مبارکش از زردی به سفیدی مایل شده است، به اطراف آسمان نظر می‏کند و زبانش به تسبیح و تقدیس الهی مشغول است، و می‏گوید: پروردگارا از تو رفاقت انبیاء و اوصیاء و اعلای درجات جنة المأوی را می‏خواهم.(375)