در کتاب مصباح الانوار از امام صادق (ع) و او از پدرانش نقل کرده که فاطمه(س) هنگام احتضار، به امیرمؤمنان علی (ع) وصیت کرد: وقتی که از دنیا رفتم، خودت مرا غسل بده و کفن کن و نماز بر جنازه‏ام بخوان و در قبر بگذار، و لحد مرا بچین و خاک بر قبرم بریز، و سپس بالای سر، مقابل صورتم بنشین و بسیار قرآن بخوان و دعا کن، زیرا آن هنگام ساعتی است که میت به انس با زنده‏ها نیاز دارد، و من تو را به خدا می‏سپارم، و وصیت می‏کنم که با فرزندانم به نیکی رفتار کنی.
سپس دخترش ام‏کلثوم را به سینه‏اش چسبانید، و به علی (ع) فرمود: وقتی که این دختر به حد بلوغ رسید اثاثیه خانه از آن او باشد و خداوند پشتیبان او شود.
نیز روایت شده وقتی که هنگام فراق زهرا(س) فرا رسید، اندکی گریه کرد، امیرمؤمنان علی (ع) فرمود: چرا گریه می‏کنی؟
فاطمه (س) عرض کرد: گریه می‏کنم برای رنج‏ها و آرارهایی که بعد از من به تو می‏رسد.
علی (ع) فرمود: گریه مکن، سوگند به خدا، این سختی‏ها در راه خدا برای من ناچیز است.
نیز روایت شده که فاطمه (س) به علی (ع) گفت: بعد از آنکه از دنیا رفتم هیچ کس را خبر نکن مگر ام سلمه و ام ایمن و فضه را، و از مردها دو پسرم، و عباس (عموی پیامبر(ص)) و سلمان و مقداد و ابوذر و حذیفه را که به این افراد اطلاع بده، و من تو را حلال کردم که بعد از مردنم مرا ببینی (شاید زخم بدنش را که مخفی می‏داشت، اجازه داد بعد از مرگش، علی (ع) آثار آن را ببیند!) با کمک بانوان یاد شده مرا غسل بده، و مرا شبانه دفن کن، و هیچ کس را خبر نده که به کنار قبرم بیایند.(255)