ابوهریره یکی از دروغ پردازان و علمای درباری صدر اسلام است، و برای شهرت طلبی و پول پرستی و حسب مقامی که داشت به دروغ، حدیث جعل می‏کرد و آن را به رسول خدا (ص) نسبت می‏داد.
روزی وارد مسجد کوفه شد و بالای منبر رفت، و جماعتی در مسجد بودند، شروع کرد به سخن گفتن، تکیه کلامش این بود: رسول خدا گفت: ابوالقاسم (ص) گفت، خلیل و دوستم و رسول خدا (ص) گفت و...
در این هنگام جوانی از انصار که در مسجد بود، به جلو رفت و گفت: ای ابوهریره از تو در مورد حدیثی، سؤال می‏کنم، و تو را به خدا سوگند می‏دهم که اگر آن را از رسول خدا (ص) شنیده‏ای، اقرار کن و آن این که: آن حضرت در مورد علی (ع) (در غدیر خم) فرمود: من کنت مولاه فعلی مولاه...: کسی که من مولا و رهبر او هستم، پس علی (ع) مولا و رهبر او است، خدایا دوستش را دوست بدار و دشمنش را دشمن بدار.
ابوهریره، سوگند یاد کرد که من این حدیث را از شخص پیامبر (ص) شنیدم.
وقتی که حاضران در مسجد، این سخن را از ابوهریره شنیدند (دریافتند که او با این که تصریح رسول خدا (ص) را در مورد رهبری علی (ع) شنیده، باز با دروغ سازی و جعل احادیث بر ضد علی (ع) سخن می‏گوید و با آن حضرت دشمنی می‏کند).
عده از جوانان بیدار، در مسجد برخاستند، او را سنگ باران کرده و مفتضحانه از مسجد بیرون نمودند(221) و به این ترتیب طبل رسوایی او را به صدا درآوردند و طشت رسوایی او را از بام جهان به زمین انداختند که صدای آن را همه شنیدند و تاریخ برای آیندگان این صدا را ضبط کرد تا همگان بشوند و گول علمای درباری و شکم‏پرست را نخوردند، و به این ترتیب به مضمون حدیث فوق عمل کردند که باید با دشمنان علی (ع) دشمن بود.