حنش بن معتمر گوید: بر امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب (ع) در حالی که در رحبه (محلی در کوفه) تکیه زده بود داخل شدم و گفتم: السلام علیک یا امیرالمومنین و رحمة الله و برکاته، چگونه صبح کردی؟
حضرت سر بلند کرد و جواب سلام مرا داد و فرمود: صبح کردم در حالی که دوست‏دار دوستان، و صبر کننده بر دشمنی دشمنانمان هستم، همانا دوست ما در هر شبانه روز منتظر راحتی و گشایش است، و دشمن ما بنای کار خود را بر پایه‏ای نهاده که سخت نااستوار و لغزان است، این بنای او بر لب پرتگاهی است که وی را در آتش دوزخ می‏افکند.
ای ابا المعتمر به راستی که دوست ما نمی‏تواند ما را دشمن بدارد، و دشمن ما نمی‏تواند ما را دوست بدارد، همانا خدای متعال دل‏های بندگان را بر دوستی ما سرشته، و دست از یاری دشمن ما شسته، پس دوست ما توان دشمنی ما، و دشمن ما توان دوستی ما را ندارد، و هرگز دوستی ما و دوستی دشمن ما در یک دل نگنجد. زیرا که خداوند برای یک مرد دو دل در درونش ننهاده است تا با یکی، گروهی را و با دیگری دشمنان همان گروه را دوست بدارد.(64)