قسمتی از نامه امام (ع) به معاویه که در آن به دشمنی‏ها و ستم‏های قریش نسبت به رسول اکرم (ص) اشاره می‏فرمایند و فرمودند:
قبیله ما (قریش) خواستند پیامبرمان را بکشند، و ما را ریشه کن کنند. غم و اندوه را به جان‏های ما ریختند و هر چه می‏توانستند بدی درباره ما انجام دادند. ما را از زندگانی خوش و راحت باز داشتند، و ترس و خوف را با ما قرین گردانیدند. ما را به پناه بردن به کوههای صعب‏العبور مجبور ساختند و آتش جنگ را با ما روشن نمودند. ولی خداوند اراده نمود که دینش را به وسیله ما نگهداری کند، و شر دشمن را از حریم آن باز دارد. مؤمنان ما در این راه (برای نگهداری پیامبر(ص)) خواستار ثواب بودند، و کافران ما از حاصل (خویشاوندی) حمایت می‏کردند.(75)