امیرالمؤمنین علی (ع) در سخنی به عمر گفت:
... و این آتشی است که شما در خانه‏ام برافروخته‏اید تا من، فاطمه (س) دختر رسول خدا (ص)، فرزندانم حسن (ع) و حسین (ع) و زینب (س) و ام‏کلثوم را بسوزانید.(116)
نامه معاویه به علی (ع) و پاسخ آن حضرت به او دلالت دارد که رفتار خشونت‏آمیزی بر ضد علی (ع) به کار گرفته و او را به زور برای بیعت، آوردند.
معاویه گفت: علی (ع) در بیعت با خلفا تأخیر کرد. پس او را همچون شتر مهار شده برای بیعت می‏راندند تا به اکراه بیعت کرد.(117)
معاویه به علی (ع) گفت: تو به ابوبکر حسادت کردی و بر او رشک بردی، و در صدد تباهی او بر آمدی، و در خانه‏ات نشستی، و گروهی از مردم را اغوا کردی تا در بیعت با ابوبکر تأخیر کردند... هیچ یک از خلفا نبود مگر این که تو به واسطه رشک و حسد بر او ستم کردی، و در بیعت با او تأخیر نمودی، تا این که تو را همچون شتر بینی مهار کرده، می‏راندند تا به زور بیعت کردی.(118)
علی (ع) در پاسخ او نوشت: و گفتی مرا چون شتر مهار کرده می‏راندند تا بیعت کنم. به خدا که خواستی نکوهش کنی، ستودی، و رسوا سازی ولی خود را رسوا نمودی. مسلمان را چه نقصان که مظلوم باشد و در دین خود بی گمان؟...(119)
این روایت دلالت دارد که آنان وارد خانه علی (ع) شدند و او را به زور بیرون آوردند. این بیانگر آن است که حرمت زهرا (س) را که به تصریح روایات، با تمام توان جلوی آنان ایستاد، رعایت نکردند، البته این روایت تصریح نکرده که آنان متعرض شخص زهرا (س) شده باشند.