مورخان نقل می‏کنند: در دوران طفولیت حضرت عباس (ع) یک روز امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب (ع) وی را در دامان خود گذاشت و آستین‏هایش را بالا زد و در حالی که به شدت می‏گریست به بوسیدن بازوهای عباس (ع) پرداخت.
ام البنین (س)، حیرت زده از این صحنه، از امام (ع) پرسید: چرا گریه می‏کنید؟! حضرت با صدای آرام و اندوه زده پاسخ داد: به این دو دست نگریستم و آن چه را که بر سرشان خواهد آمد به یاد آوردم.
ام البنین (س)، شتابان و هراسان، پرسید: چه بر سر آنها خواهد آمد؟!
امام (ع) با لحن مملو از غم و اندوه و تأثر گفت: این دستها از بازو قطع خواهد شد. کلام حضرت چون صاعقه‏ای بر ام البنین (س) فرود آمد و قلبش را ذوب کرد و با وحشت و شتاب پرسید: چرا دستهایش قطع می‏شوند؟!
امام (ع) به او خبر داد که دستان فرزندش در راه یاری اسلام و دفاع از برادرش، حافظ شریعت الهی و ریحانه رسول الله (ص)، قطع خواهد شد. ام البنین (س) گریه کرد و زنان همراه او نیز در غم و رنج و اندوهش شریک شدند.
سپس ام البنین (س) به دامن صبر و بردباری چنگ زد و خدای را سپاس گفت که فرزندش فدای سبط گرامی رسول خدا (ص) و ریحانه او خواهد گردید.(20)
امیرالمؤمنین علی (ع) فرمود: ام البنین، فرزندت عباس (ع) نزد خدای تبارک و تعالی منزلتی عظیم دارد و خدای متعال در عوض دو دستش، دو بال به مرحمت خواهد کرد که با آنها با ملایکه در بهشت پرواز کند، همان گونه که قبلاً این عنایت را به جعفر بن ابی طالب (ع) نموده است. و ام البنین (س) با شنیدن این بشارت ابدی و سعادت جاودانه مسرور شد.(21)