عامر بن واثله گفت: زمانی که خلافت ظاهری به امیرالمؤمنین علی (ع) رسید، مردم را برای بیعت با خود جمع کرد و از جمله کسانی که قصد بیعت با آن جناب را داشت عبدالرحمن ابن ملجم مرادی بود، چون به عنوان بیعت با آن حضرت حضور پیدا کرد، حضرت دو مرتبه یا سه مرتبه او را اجازه بیعت نداد پس از آن با کمال ناراحتی برای بیعت دست دراز کرد.
علی (ع) در آن هنگام فرمود: چه موضوعی مانع شده که بدبخت‏ترین این امت بیاید و اراده شوم خود را عملی سازد. سوگند به کسی که جان من در تصرف اوست به زودی محاسنم را از خون سرم رنگین خواهند کرد.
ابن ملجم چون از بیعت آسوده شد، برگشت حضرت امیر (ع) به این شعر مترنم شده فرمود:
اشدد حیاز یمک للموت - فان الموت لاقیکا
و لا تجزع من الموت - اذا حل بودادیکا
کما اضحک الدهر - کذلک الدهر یبکیکا
خود را برای استقبال از مرگ آماده کن و بدان که به زودی او تو را در می‏یابد از مرگ نترس و از ورود او اندوهناک مباش زیرا همان طور که روزگار تو را می‏خنداند به همان گونه می‏گریاند.(315)