عیاشی روایت کرده است (پس از بیرون بردن علی (ع) از خانه) فاطمه (س) بیرون آمد و به ابوبکر رو کرد و فرمود:
آیا می‏خواهید شوهرم را از دستم بگیرید و مرا بیوه کنید، سوگند به خدا اگر دست از او برندارید، موی سرم را پریشان می‏کنم و گریبان چاک می‏نمایم و کنار قبر پدرم می‏روم و به درگاه خدا ناله می‏کنم.
آن گاه فاطمه (س) دست حسن و حسین (ع) را گرفت و از خانه بیرون آمد تا کنار قبر پیامبر (ص) برود.
حضرت علی (ع) از جریان آگاه شد و به سلمان فرمود: برو فاطمه (س) دختر محمد (ص) را دریاب (گویی) دو طرف مدینه را می‏نگرم که به لرزه در آمده و در زیر زمین فرو می‏روند، سوگند به خدا اگر فاطمه (س) موی خود را پریشان کند و گریبان چاک نماید و کنار قبر پیامبر (ص) برود و به پیشگاه خدا ناله نماید، دیگر مهلتی برای مردم مدینه باقی نمی‏ماند و زمین همه آنها را در کام خود فرو می‏برد.
سلمان با شتاب نزد فاطمه (س) آمد و عرض کرد: ای دختر محمد! خداوند پدرت را مایه رحمت جهانیان قرار داده است، به خانه باز گرد و نفرین مکن.
فاطمه (س) فرمود: ای سلمان، آنها می‏خواهند علی (ع) را به قتل برسانند، صبرم تمام شده، بگذار کنار قبر پدرم بروم و مویم را پریشان کنم، گریبان چاک نمایم، و به درگاه پروردگارم بنالم.
سلمان عرض کرد: من ترس آن دارم مدینه به لرزه درآید و زمین دهان باز کند و مردم را در خود فرو ببرد! علی (ع) مرا نزد شما فرستاده است و فرموده که به خدا باز گردی و از نفرین نمودن منصرف شوی.
در این هنگام حضرت زهرا (س) فرمود:
اذا ارجع و اصبر و اسمع له و اطیع.
در این صورت (چون شوهرم فرموده) به خانه باز می‏گردم و صبر می‏کنم، و سخن آن حضرت را می‏پذیرم و از او اطاعت می‏کنم.(144)