ای کسانی که به مردان می‏مانید ولی مرد نیستید! ای کودک صفتان بی‏خرد! و ای عروسان حجله‏نشین! (که جز عیش و نوش به چیزی نمی‏اندیشید) چقدر دوست داشتم که هرگز شما را نمی‏دیدم و نمی‏شناختم. به خدا که آشنایی با شما، نتیجه‏اش ندامت و پشیمانی و سرانجامش اندوه و حسرت است. خدا شما را بکشد که این همه خون به دل من کردید، و سینه‏ام را مملو از خشم ساختید، و کاسه‏ای غم و اندوه را جرعه جرعه به من نوشاندید. با سرپیچی از فرمان و عدم یاری من، نقشه‏ها طرح‏های مرا (برای سرکوبی دشمن و ساختن یک جامعه آباد اسلامی) تباه کردید، تا آن جا که قریش گفتند: پسر ابوطالب مردی است شجاع، ولی از فنون جنگ آگاه نیست! خدا پدرانشان را خیر دهد آیا هیچ یک از آنها، با سابقه‏تر و پیشگام‏تر از من در میدان‏ها بوده‏اند؟ آن روز که من پای به میدان نبرد گذاشتم، هنوز بیست سال نداشتم و هم اکنون بیش از شصت سال از عمرم گذشته است، ولی آن کس که فرمانش را اجرا نمی‏کنند، طرح و نقشه‏ای ندارد (هر اندازه فکر او بلند و نقشه او دقیق باشد هرگز به نتیجه نمی‏رسد!)(85)