پس از این که علی را با ریسمان به گردن، به مسجد بردند فاطمه (س) فرمود: ای سلمان! وای بر ابوبکر و عمر! می‏خواهند فرزندانم حسن و حسین را یتیم کنند. به خدا سوگند، ای سلمان از درب مسجد به جایی نمی‏روم تا این پسر عمویم را با چشمانم سالم ببینم.
سلمان نزد حضرت علی (ع) برگشته و فرمایش حضرت زهرا (س) را بازگو کرد. علی (ع) از جا حرکت کرده و از مسجد بیرون آمد.
هنگامی که چشم حضرت به امیرالمؤمنین (ع) افتاد، خود را برای شانه‏های‏
آن حضرت آویخت و فرمود: روحم فدای روح تو و جانم سپر بلای تو باد ای ابوالحسن! اگر در شرایط خوب باشی من با تو هستم و اگر در شرایط بدی باشی من نیز با تو هستم. هر دو باهم گریستند. درود و رحمت خداوند بر آنان باد.(137)