زمانی که ام‏کلثوم جبرییل را شنید، سیلی به صورت خود زد و گریبان چاک کرد، فریاد واأبتاه، واعلیاه، وا محمداه و واسیداه برآورد، پس حضرت امام حسن و امام حسین (ع) از خانه به سوی مسجد دویدند، دیدند که مردم نوحه و فریاد می‏کنند و می‏گویند: وااماماه و واامیرالمؤمنیناه، به خدا سوگند که شهید شد امام عابد مجاهد که هرگز برای بت سجده نکرده بود، و شبیه‏ترین مردم بود به رسول خدا (ص).
چون آن دو مظلوم داخل مسجد شدند، فریاد واابتاه و واعلیاه بر آوردند می‏گفتند: کاش ما را مرگ در می‏یافت و این روز را نمی‏دیدیم. چون به نزدیک محراب آمدند، پدر بزرگوار خود را دیدند که در میان محراب افتاده است، و ابوجعده با جماعتی می‏خواهند او را بلند کنند که با مردم نماز بخواند، اما نمی‏تواند. حضرت امیرالمؤمنین (ع) امام حسن (ع) را به جای خود گذاشت که با مردم نماز گزارد، و خود نشسته نماز را به اشاره ادا کرد، خون خود را بر روی خود می‏مالید و هر ساعتی به طرفی می‏افتاد.(373)