علی (ع) هنگام شستن پیکر پاک رسول خدا (ص) چنین گفت:
پدر و مادرم فدایت باد، با مرگ تو رشته‏ای برید که در مرگ جز تو کس چنان ندید. پایان یافتن دعوت پیغمبران و بریدن خبرهای آسمان. مرگت مصیبت زدگان را به شکیبایی وا داشت، و همگان را در سوگی یکسان گذاشت. و اگر نه این است که به شکیبایی امر فرمودی و از بی‏تابی نهی نمودی، اشک دیده را با گریستن بر تو به پایان می‏رساندیم و درد همچنان بی‏درمان می‏ماند و رنج و اندوه هم سوگند جان. و این زاری و بی‏قراری در فقدان تو اندک است، لیکن مرگ را باز نتوان گرداند، و نه کس را از آن توان رهاند پدر و مادرم فدایت، ما را در پیشگاه پروردگارت به یاد آر و خاطر خود نگاه‏دار.(45)
ابوبکر به خلافت گزیده شد. دنیا طلبان علی را واگذاردند، و از گرد او پراکنده شدند. در آن روز تنها کسی که می‏توانست به دفاع از سنت رسول برخیزد، دختر پیغمبر (ص) بود و تنها جایی که داد خواست در آنجا مطرح می‏شد مسجد مسلمانان.