هجوم عمر، و قنفذ و خالد بن ولید و سیلی زدن عمر به گونه زهرا (س) چنان که گوشواره‏اش از زیر مقنعه دیده شد، و فاطمه (س) بلند می‏گریست و می‏گفت:
وا ابتاه، وا رسول اللّه (ص)، دخترت فاطمه (س) تکذیب می‏شود، او را می‏زنند و فرزندش در شکمش کشته می‏شود.
و بیرون آمدن امیرالمؤمنین (ع) از خانه با چشمانی سرخ و سر برهنه که جامه‏اش را برای فاطمه (س) انداخت و او را به سینه‏اش چسباند و به فاطمه (س) گفت: دختر رسول خدا (ص)! می‏دانی که خداوند پدرت را برای عالمیان رسول رحمت فرستاد...
سپس گفت: ای پسر خطاب! وای بر تو از امروزت، و پس از آن، و روزگاری که در پی آن خواهد آمد، پیش از آن که شمشیرم را بکشم و باقیمانده امت را از بین ببرم، از خانه بیرون شو.(109)