عمر، و خالد بن ولید، قنفذ و عبدالرحمن بن ابی‏بکر بیرون رفتند، و راه خود را در پیش گرفتند. علی (ع) فریاد کشید: ای فضّه! بانویت، همچون زنان قبیله، او را تیماردار که در اثر لگد، و اصابت در به شکمش، درد زایمان او را در برگرفته است.
سپس محسن را سقط کرد.
امیرالمؤمنین (ع) گفت: او به جدش رسول خدا (ص) ملحق شد و به او شکایت خواهد کرد...
محسن می‏آید، خدیجه دختر خویلد، و فاطمه دختر اسد مادر امیرالمؤمنین (ع) او را می‏آوردند، آنان فریاد می‏کشند، و مادر فاطمه (س) می‏گوید: این روز شماست که وعده داده شدید.
مفضل به امام صادق (ع) گفت: آقای من! درباره این فرموده خداوند: و اذا الموودة سئلت بأی ذنب قتلت، چه می‏گوید؟
امام فرمود: مفضل! به خدا قسم، مؤوده، محسن است. زیرا او از ماست و بس.
هر که جز این گفت، او را تکذیب کنید.
مفضل گفت: آقایم! سپس چه؟
امام فرمود: فاطمه (س) دختر رسول خدا (ص) به پا می‏خیزد و می‏گوید: خداوند! به وعده‏ای که به من داده‏ای عمل کن درباره کسی که به من ظلم و ستم کرد، و حق مرا غصب نمود، و مرا زد و...(115)