ابن سکیت متهم بود که شیعه است اما چون بسیار فاضل و برجسته بود، متوکل او را به بعنوان معلم فرزندانش انتخاب کرد. یک روز بچه‏های متوکل به حضورش آمدند و ابن سکیت هم حاضر بود و ظاهراً در آن روز امتحانی از آنها به عمل آورده بود و به خوبی از عهده امتحان برآمده بودند، متوکل ضمن اظهار رضایت از ابن سکیت و شاید (به خاطر) سابقه ذهنی که از او داشت که شنیده بود تمایل به تشیع داد، از ابن سکیت پرسید: این دو تا (دو فرزندش) پیش تو محبوب ترند یا حسن و حسین فرزندان علی؟
ابن سکیت از این جمله و از این مقایسه سخت بر آشفت، خونش به جوش آمد. با خود گفت: کار این مرد مغرور به جایی رسیده است که فرزندان خود را با حسن و حسین مقایسه می‏کند! این تقصیر من است که تعلیم آنها بر عهده گرفته‏ام. در جواب متوکل گفت:
به خدا قسم قنبر غلام علی به مراتب از این دو و از پدرشان نزد من محبوب‏تر است.
متوکل در همان مجلس دستور داد زبان ابن سکیت را از پشت گردنش در آورند.
تاریخی افراد سر از پا نشناخته زیادی را می‏شناسد که بی اختیار جان خود را در راه مهر علی فدا کرده‏اند. این جاذبه را در کجا می‏توان یافت؟ گمان نمی‏رود در جهان نظیری داشته باشد.
علی به همین شدت دشمنان سر سخت دارد، دشمنانی که از نام او به خود می‏پیچیدند، علی از صورت یک فرد بیرون است و به صورت یک مکتب موجود است، و به همین جهت گروهی را به سوی خود می‏کشد و گروهی را از خود طرد می‏نماید. آری علی شخصیت دو نیرویی است.(339)