علی (ع) بیمار شد، عثمان از او عیادت کرد و علی (ع) این بیت را خواند:
چه بسیار دیدار کننده که بدون دوستی به عیادت می‏آید و دوست می‏دارد که کاش بیمار رنجور درگذرد.
عثمان گفت: به خدا سوگند نمی‏دانم، آیا زندگی تو را خوشتر می‏دارم و یا مرگت را. اگر بمیری مرگت مرا درهم می‏شکند و اگر زنده باشی زندگی‏ات مرا به رنج و بلا گرفتار می‏سازد و تا هنگامی که تو زنده‏ای همواره سرزنش کنندگان را می‏بینم که تو را پناه‏گاه خود قرار می‏دهند و به تو پناه می‏آورند.
علی (ع) فرمود: این تصور که مرا پناه‏گاه خرده‏گیران و سرزنش کنندگان خود می‏دانی از بدگمانی تو سرچشمه می‏گیرد و موجب می‏شود در دل خود این گونه مرا جای دهی، و اگر به پندار خودت از سوی من بیمی داری برای تو بر عهد و پیمان خداوندی است که تو را از من باکی نخواهد بود تا وقتی که دریا پشم را خیس می‏کند. و همانا که من تو را رعایت و از تو حمایت می‏کنم ولی چه کنم که این کار برای من در نظرت سود بخش نیست. اما این سخن که می‏گویی مرگ و فقدان من تو را در هم می‏شکند، هرگز چنین نیست و تا هنگامی که ولید و مروان برای تو زنده باشند از فقدان من سرشکسته نخواهی شد.(202) عثمان برخاست و رفت. همچنین روایت شده است که آن بیت شعر را عثمان خوانده است: گویند او بیمار شده بود علی (ع) به عیادتش رفت و عثمان گفت:
چه بسیار دیدار کننده که بدون خیرخواهی به عیادت می‏آید و دوست می‏دارد که‏ای کاش بیمار رنجور درگذرد.(203)