در بعضی از کتب معتبره روایت کرده‏اند که ام‏کلثوم گفت: در شب نوزدهم ماه مبارک رمضان برای افطار حضرت امیرالمؤمنین (ع) طبقی نزد او گذاشتم، دو قرص نان جو در آن بود، و کاسه‏ای از شیر نزد آن حضرت آوردم، و نمک ساییده حاضر کردم، چون حضرت از نماز فارغ شد، به آن طعام نگاه کرده و گریست و فرمود: ای دختر! دو نوع خورش برای من در یک طبق حاضر کردی؟ مگر نمی‏دانی که من متابعت برادر و پسر عموی خود رسول خدا(ص) را می‏کنم، تا از دنیا رفت دو طعام از برای او حاضر نکردند.
ای دختر! هر که خوردنی و آشامیدنی و پوشش او در دنیا خوب باشد، ایستادن او در روز قیامت نزد حق تعالی بیشتر است، ای دختر در حلال دنیا حساب است و در حرام او عذاب. و خبر داد مرا حبیب من رسول خدا(ص) که جبرییل از برای او کلیدهای زمین را آورد و گفت: یا محمد خداوند تو را سلام می‏رساند و می‏فرماید که: اگر خواهی تمام کوه‏های تهامه را برای تو طلا می‏کنم و به راه می‏اندازم، بگیر این‏ها را که کلید گنج‏های زمین است و از ثواب آخرت تو چیزی کم نمی‏شود، حضرت فرمود: بعد از آن چه خواهد بود؟ گفت: مرگ.
آن جناب فرمود: هر گاه چنین است، مرا به دنیا احتیاج نیست، بگذار مرا که روزی گرسنه باشم و یک روز سیر، تا آنکه در روزی که گرسنه باشم دعا کنم پروردگار خود را و از او سؤال کنم، و در روزی که سیر باشم پروردگار خود را حمد گویم.
جبرییل گفت: توفیق هر چیزی یافته‏ای ای محمد.
فرمود: ای دختر این دنیا خانه فریب است و خانه مذلت و خواری است هر که چیزی به آخرت پیش می‏فرستد به او می‏رسد.
ای دخترم! به خدا سوگند چیزی نمی‏خورم تا یکی از خورش‏ها را برداری، پس شیر را بر داشتم، و اندکی از نان جو با نمک تناول نمود و حمد و ثنای حق تعالی به جای آورد.(353)