عبداللّه بن عباس - رضی اللّه عنه - گوید: چون رسول خدا (ص) وفات یافت کار غسل او را امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب (ع) به دست گرفت و عباس و پسرش فضل نیز با آن حضرت بودند، چون علی (ع) از غسل پیامبر (ص) فراغت یافت، کفن از چهره مبارک حضرتش کنار زد و گفت: پدر و مادرم فدایت، پاکیزه بدرود حیات گفتی، با مرگ تو چیزی از ما بریده شد که با مرگ هیچ یک از انبیای گذشته بریده نشده و آن نبوت و اخبار آسمانی است، مصیبت تو از طرفی به اندازه‏ای بزرگ است که با این مصیبت ویژه‏ات تسلی بخش مصیبت هر کس دیگری هستی، و از طرفی نیز بر تمامی مردم سایه افکنده است به طوری که همه در این غم شریک‏اند، و اگر به صبر و پایداری فرمان نداده و از بی تابی و ناشکیبایی نهی نفرموده بودی هر آینه اشک دیده‏مان را در این راه با گریه فراوان می‏خشکاندیم (ولکن آن چه که همیشه بر دل ما بماند غم غصه‏ای است که دست به دست هم داده‏اند و آن درد و مرض هر دو درد مرگ‏اند، و البته این غم و غصه در راه مصیبت تو بسی اندک است)، پدر و مادرم فدایت ما را به نزد خدایت یاد آر و ما را وجهه همت خوددار. سپس خود را به روی بدن آن حضرت انداخت و صورتش را بوسید و کفن را به رویش کشید.(47)