علی (ع) فرمودند: پیامبر گرامی (ص) در حالی جان به جان آفرین تسلیم کرد که سر بر سینه من داشت. او در دست‏هایم جان سپرد، دستم را (به منظور تیمّن و تبرّک) بر چهره خویش کشیدم.
این، من بودم که او را غسل دادم و فرشتگان یاریم کردند.
فقدان رسول گرامی (ص) در و دیوار را به شیون آورد و آشنا و بیگانه را به ماتم نشاند. فرشتگان دسته دسته در رفت و آمد بودند. و گوش من حتی برای لحظه‏ای از سر و صدای وردها و دعاهای آنها آسوده نبود. و این وضع همچنان - تا لحظه‏ای که آن حضرت را به خاک سپردم - ادامه داشت. پس آیا چه کسی سزاوارتر از من به رسول خدا (ص) در حیات و ممات است؟!(43)