عمر پس از اینکه از تدفین شبانه زهرا(س) مطلع شد، گفت به خدا قسم ای بنی هاشم، شما حسد قدیمی‏تان را نسبت به ما هرگز ترک نمی‏کنید. این کینه‏هایی که در سینه‏های شماست هرگز از بین نمی‏رود. به خدا قسم قصد کرده‏ام قبر زهرا را نبش کنم و بر او نماز بخوانم!
امیرالمؤمنین(ع) فرمود: به خدا قسم ای پسر صهاک، اگر چنین قصدی نمایی دستت را به سویت بر می‏گردانم، به خدا قسم اگر شمشیرم را بیرون کشم آن را غلاف نخواهم کرد مگر با گرفتن جان تو! (اگر می‏توانی) قصدت را عملی کن. در این جا عمر شکست خورد و سکوت کرد و دانست که علی(ع) هر گاه قسم یاد کند آن را عملی می‏کند.
سپس علی (ع) فرمود: ای عمر، تو همان کسی نیستی که پیامبر(ص) قصد کشتن تو را نمود و سراغ من فرستاد من در حالی که شمشیر به کمر بسته بودم آمدم و به سویت حمله کردم تا تو را بکشم، ولی خداود عزوجل آیه نازل کرد که فلا تعجل علیهم انما نعد لهم عداً یعنی: نسبت به آنان عجله مکن که برایشان آماده کرده‏ایم.
لذا ابوبکر و عمر و مردم برگشتند.(289)