امیرمؤمنان علی (ع) پس از به خاک سپردن زهرا(س) مقداری آب روی قبر ریختند و کنار قبر نشسته و آرام، آرام گریه کردند.
قطرات اشک بر چهره مبارکش روان شد، صورت را بر قبر زهرا(س) گذاشت و شروع به مرثیه سرایی کرد:
نفسی علی زفراتها محبوسة - یا لیتها خرجت مع الزّفرات لا خیر بعدک فی الخیوة و انّما - ابکی مخافة آن تطول حیاتی‏
از غم تو مرغ روح و نفس و جانم در قفسه سینه‏ام حبس و زندانی شده، سینه‏ای که صندوق اسرار و راز است، اما گاهی از ضبط عاجز می‏شود و دلش می‏خواهد اگر شده با روح و جانش آنها را بیرون بریزد و جان به سر آید.
فاطمه جان بعد از تو خیری در این دنیا نیست، زندگی پس از تو برایم معنا ندارد و آن را نمی‏خواهم، اگر هم زندگی می‏کردم چون تو بودی برایم زندگی پربار بود و به عشق تو زنده بودم، نه اینکه خیال کنی از مرگ فراری‏ام و ترس دارم، نه بر عکس گریه من برای این است که می‏ترسم بعد از تو زندگی من طولانی شود.(278)