چون امام علی (ع) همسرش زهرا(س) را در دل شب دفن کرد، بر لب قبر ایستاد و اشعاری را انشاد کرد که ترجمه آن چنین است:
1- در هر اجتماعی، سرانجام هر دوستی جدایی خواهد بود.
2- از دست دادن فاطمه زهرا(س) بعد پیامبر، دلیلی است که دوستی دایمی نخواهد شد.
و باز نقل شده که بعد از وفات زهرا(س) علی (ع) این اشعار را انشاد کرد:
1- نفسم با ناله‏هایش حبس شده ای کاش نفسم با ناله‏ها خارج می‏شد!
2- بعد از زهرا(س) خیری در زندگانی دنیا نیست. گریه‏ام برای این است که زندگی دنیا طول بکشد.(285)